yıllardır tanıdığın ve her şeyini bildiğin arkadaşının bambaşka biri olması.

Dün arkadaşımın bir isteğini kabul ettim ve iş yerine gittim. Birkaç tatsız olay yaşandı ama hallettik tabi bir şekilde.

Çıktığımızda bir cafe’ye oturduk ki zaten konuşmam gereken şeyler vardı.

Daha önce bir-iki kere yalanını yakalamıştım ama bu sefer kesin olarak bildiğim bir konuda ona “bak bana yalan söylememelisin biz kaç yıllık dostuz.” dememe rağmen yüzüme karşı sayamadığım kadar yalan söyleyişini gördüm. Bu küçüklüğümüzde yaptığı bir durum değildi ama yıllar içinde böyle olmuştu ve insanın doğrusunu bildiği yalanları izlemesi bilen bilir berbat bir şey.

Onu seviyorum,beni sevme biçimini de seviyorum,yaptığım şeyleri yargılamadan yanımda oluşunu da seviyorum ama ben yalan sevmiyorum.

Yalanı hissettiğim ve gördüğüm anda buz gibi soğuyorum geri dönüşü olmayacakmış gibi geliyor. Biliyorum insanlar hata yapar ve affedici olmalıyız ama yalan söyleyen insanlar ne kadar doğru olabilir ki. En ufak olayda yalan söyleniyorsa büyük olaylarda neler olabilir?

Bazen de insanları böyle kabul etmek gerekir ama kabul ederseniz kendinizden ne kadar eksileceksiniz?